امشب بسـاطِ شـادمـانی جـور بـاشد            از فرش تا عـرش امتـداد نور باشد
مژده که عالم غرقِ شور و شادمانی‌ست            در خانۀ خورشید عالم گل فشانی‌ست

هادی همان سرچـشـمۀ نـورِ هدایت            مـیـلاد او باشد سـراسـر با سـعادت
از هر نگاهش بر جهان برکت ببخشد            آمد که تا بر شیعیان رحمت ببخـشد
خـیـل مـلائک در طـوافِ او بیایـند            بال و پَرِ خود بر وجـود او بـسـایند
ما ریزه خـوارِ سـفـرۀ اِبن الجـوادیـم            از کـودکـی بر آسـتـانش سر نهـادیم
گردِ حـریـمِ شمعِ او پـروانـه هـستیم            عمری گـدا و نوکرِ این خانه هستیم
او هادی این امت و نـور خـدا است            او وارثِ عــلــمِ تـمـامِ انـبــیـا اسـت
سروِ وَلا روشن ضمیر است و فروزان            چشمِ سحر در کُنهِ او مبهوت و حیران
در سیـنـه از عـطرِ دعا آکـنده باشد            زیرا که بـا نـورِ خـدا زیـبـنـده باشد
در جامعه نورِ زلالش پاک و جاری‌ست            انـدیـشـۀ والای او بـاغ بـهـاری‌ست
شهدِ کـلامش بـند بند آن هـویـداست            آئـیـنـۀ ذاتِ خــداونــدِ تــعــالی‌سـت
آن نـاله‌های آتـشـین و جـانـگـدازش            سرشار از نـورِ نـیایش هر فـرازش
این وسعتِ اندوه در بغـضِ نگاهش            هر واژه اقیانوسی از اشکِ پگاهش
جز حق نباشد کس انیسِ رمز و رازش            افلاک را جان می‌دهد راز و نیازش
او لالۀ اِبن الرضا مولا جـواد است            عالم به یمنِ مقدمش مسرور و شاد است!